Gif

In het Spaanse Fuengirola schijnt elke dag wel de zon. De temperatuur is er zodanig aangenaam dat het mensen op een andere manier verhit. De zonnestralen stemmen hen mild en verdraagzaam. Ik las trouwens dat Spanjaarden gemiddeld ouder worden dan wij Nederlanders. Daar zorgt namelijk een gezond mediterraan leven voor, maar ook de sterke sociale structuur. Nou, kom daar maar eens om in ons land. In een land waar boeren nog steeds gif spuiten op hun gewassen in het polderlandschap. Dat gif is zo langzamerhand ook overgewaaid naar de hoofden van een groep mensen die enorm tekeer kunnen gaan zonder dat ze een seconde hebben nagedacht over wat ze eigenlijk schreeuwen.

Zo las ik in de krant een interview met Els Noort, een jonge vrouw die vorige week zaterdag de vreselijk uit de hand gelopen protestmanifestatie tegen het huidige asielbeleid heeft georganiseerd. Els Noort heeft in haar jonge leven al kennis gemaakt met een zware depressie. Nu weet ik gelukkig niet wat een zware depressie met je kan doen. Bij Els Noort, die zich Els Rechts noemt, heeft het kennelijk nogal wat kronkels in haar hoofd opgeleverd. Zo dankt zij God op blote knieën dat ze (uiterst)rechts is geworden, want stel je voor dat je links zou zijn geworden! Dan was je nu geestesziek en kansloos. Immers, alle mensen die het linkse gedachtegoed aanhangen zijn dat namelijk. Nog erger: ze zijn het vergif van de samenleving.

Als links georiënteerde man ben ik het in de ogen van Els Rechts het dus niet waard om op deze aardbol te vertoeven, die inmiddels bol staat van vooral extreemrechts geweld. Hoezo is er sprake van links vergif, Els? Nu heeft  links afgelopen decennia amper aan de Haagse knoppen mogen draaien en toch deugen ze niet. Waar komt jouw haat vandaan Els? Wellicht ben je vroeger gepest, verwaarloosd of mishandeld waardoor verdraagzaamheid, rechtvaardigheid en vredelievendheid bij jou achter de horizon zijn verdwenen. Je ontbeert een open vizier en het respect voor mens en natuur. En dat heeft niets met het linkse gedachtegoed te maken, dat zijn gewoon normen en waarden. 

Els Noort koppelt dat, als een kip zonder kop, wel aan het linkse gedachtegoed. Kennelijk heeft de streng christelijke opvoeding haar geen goed gedaan. Ik vermoed dat de streng christelijke leer haar heeft vergiftigd en haar op een pad heeft gebracht waar medemenselijkheid, ook als het om asielzoekers gaat, niet bestaat. Ze kijkt met bewondering naar de grootste schreeuwer van ons land: Geert Wilders. Tja, dan snap ik dat, zoals ze het zelf zegt, het soms zo donker en leeg is in haar hoofd. En zo krijgt het gif bij haar alle ruimte om te spuien!

Beleg van Den Bosch!

Wat weet u van het jaar 1629? Het zou een vraag kunnen zijn uit de populaire tv-quiz ‘De slimste mens’. Als ik deelnemer zou zijn van dit programma zou ik meteen zeggen: 'Het Beleg van Den Bosch'. Frederik Hendrik, de zoon van Willem van Oranje, veroverde onze stad op de Spaanse overheersing. Hij werd destijds de grote stedendwinger genoemd. Frederik Hendrik nam niet alleen Den Bosch in, maar ook Breda, Maastricht en nog een paar steden. Onze stad is nog altijd blij dat Frederik Hendrik dat heeft gelapt.

Nou van mij had dat niet per se gehoeven, want intussen is Spanje wel mijn favoriete vakantieland geworden, een soort van tweede thuis. Vandaag ga ik weer voor vier weken naar Fuengirola toe. Ik verheug me nu al op het op sardines eten aan het strand terwijl de golven van de zee traag de branding aaien. In Spanje zal het beleg van Den Bosch in het jaar 1629 niet tot de verbeelding spreken. In Den Bosch wel. Het is een historische gebeurtenis die niet alleen de geschiedenis van Den Bosch, maar ook die van Nederland en Europa blijvend heeft beïnvloed. Hoe weet ik niet, maar dat zal vast zijn behandeld in de cursus Boschlogie.

Nu is 2029 nog effe weg. Toch wil de gemeente nu al veel aandacht aan 1629  besteden. En hoe! Er staan twee evenementen op de rol. Allereerst een projectie op de gevel van het stadhuis. Onder de titel ‘Het Drakenei' is het stadhuis van vrijdag 10 tot en met zondag 19 oktober drie keer per avond het decor van de voorstelling. Het verhaal gaat over de belegering van de stad in 1629, gekoppeld aan nu. Aha, gaan we dan ook de verschrikkelijke beelden uit Gaza zien?  Nee, gelukkig niet. Het verhaal gaat over "verdraagzaamheid van toen en nu”.

Ja, ja, verdraagzaamheid. Een mooie gedachte, alleen ik heb niet het idee dat verdraagzaamheid in tegenstelling tot het woord beleg nog in de Dikke van Dale voorkomt. Nu zullen de meeste Bosschenaren waarschijnlijk het woord beleg eerder associëren met de Bossche beuling van slagerij ‘t Stokpaardje en dat beseft wethouder Marianne van der Sloot ook. Ze zegt dat het Beleg van Den Bosch ‘niet door iedereen zal worden doorleefd’. En daarom willen we nu al laten zien wat het was en waar het om gaat. Ik vermoed dat Het Beleg van Den Bosch de meeste Bosschenaren worst zal wezen oftewel beuling!

We zijn er bijna!

De avonden beginnen vroeger nu de zon er eerder de brui aangeeft. Ook zie ik de blaadjes vallen, zij het in slow motion. Nee, ik ben niet in de war. Nog even en we kunnen onze jas weer aantrekken. De avonden, dat is ook een titel van een boek van Gerard van ‘t Reve, zijn begonnen. En met de naderende herfst voelen de avonden langer. En wat doe je op de langere avonden? Nog een ommetje maken, Rummikub spelen, een boek lezen of toch maar in je fauteuil lui achterover hangen en naar de tv kijken? Dat laatste heb ik afgelopen dinsdagavond gedaan. De vertrouwde talkshows zijn weer begonnen. En ook ‘De slimste mens’, maar dan wel zonder Philip Freriks en zijn maatje brombeer Maarten van Rossem. Herman van der Zandt en Paulien Cornelisse zijn nu het gezicht van 'De slimste mens'. Een slimme zet van de omroep. Het proeft iets frisser. 

Maar mijn tv-dinsdagavond begon bij de talkshow van Eva Jinek op NPO 1. Eva zag er na haar zomerreces scherp en monter uit. Ze had er zin in. Ook haar gasten hadden er zin in. Maar in iedere talkshow staat vaak de politiek centraal. Daar hoef je niet de slimste mens voor te zijn. Eind volgende maand zijn er weer eens verkiezingen en mogen we opnieuw naar de stembus om te gaan stemmen. Drie van haar gasten beschouwden het politieke landschap, of liever gezegd het politieke slagveld. Niet dat ik daar veel wijzer van werd, eerder een beetje chagrijnig. 

Gelukkig kwam er na Eva Jinek een soort van zen-achtig programma ‘We zijn er bijna!’ van Omroep Max. Het gaat over een seniorengroep die met hun camper of caravan in de buurt van de Pyreneeën rondreist. Eigenlijk gebeurt er helemaal niets in dit programma. Het zijn gewoon de alledaagse dingen. Ontbijten met de pindakaas van thuis, op groepsexcursie, gezellig met elkaar een glaasje drinken en in de namiddag een potje jeu de boules spelen. De gewone verhalen over lief en leed komen voorbij. Mooie en minder mooie levensverhalen worden met elkaar gedeeld. En dat alles in een tempo waarin je de seconden hoort wegtikken. De saamhorigheid in de groep is groot. Voor even is de boze buitenwereld ver weg. En zoals ik al schreef: je gaat je er zen bij voelen. 

Dan is mijn avond nog niet om. Als slaapmutsje proef ik nog even van de nieuwe talkshow Pauw & DeWit. Ook bij hen staat het Haagse gedoe hoog op de agenda. Maandag was de nietszeggende en afgeserveerde Fleur Agema van de PVV te gast en vandaag de wellicht beoogd premier Henri Bontenbal. Het is de man die niet links of rechts wil denken, het is de man van het fatsoen en het eerlijke verhaal. Laat alle Haagse politici zijn manier van denken oppakken, want de meeste mensen snakken naar fatsoen en het eerlijke verhaal. Hopelijk kunnen we dan zeggen: 'We zijn er bijna!’

Herkauwen

Wat deed ik acht jaar geleden op 27 augustus? Ik zou het niet weten. Maar er is een social media platform die dat wel weet en dat is Facebook. Ik was toen een klein weekje in Amsterdam om op een eigenwijze poes te passen. Haar baasje was op vakantie. Een makkie dus en alle tijd voor mij om van alles te ondernemen in het Amsterdamse. Nou ja, ik moest wel om de twee dagen de kattenbak verschonen, want een poes houdt niet van een vieze kattenbak. En nu acht jaar later heb ik geen actuele herinnering meer aan dat weekje Amsterdam. FB daarentegen wel want die houdt alles bij of je het nou leuk vindt of niet. Mijn partner roept vaak: ‘stop toch eens met dat FB’. Lastig, want ik ben nogal nieuwsgierig van aard. En dan vind ik het wel leuk om herinnerd te worden aan deze herinnering, immers de dagen rijgen zich toch al zo snel aan elkaar. 

Soms weet ik niet of ik van voor of van achter leef. Mijn lieve schoonmoeder, die nu aan de overkant van de horizon is, zei eens: het leven is als een vingerknip. Nu ik zelf de beste jaren achter me heb, denk ik vaak: verrek zeg, ze heeft helemaal gelijk. Het is zo. En hoe ouder ik word hoe meer ik ervaar dat ik steeds meer met mijn gedachten afdwaal. Zo zat ik afgelopen zondagavond naar Zomergasten te kijken waar Femke Halsema te gast was. Bij een bepaald fragment vroeg mijn partner: wat zei Femke nou precies? Dan kijk ik haar onnozel aan en zeg: ik zou het niet weten. Maar je zit toch ook te kijken, zegt ze dan een beetje geïrriteerd. Ja kijken wel, maar echt luisteren kennelijk effe niet. Dan verzin ik een smoes en zeg ik dat het tv-geluid niet al te best is.

Dat is natuurlijk onzin, want ik ben met mijn gedachten op dat moment ergens en nergens. Zondag vertoefde ik in een polderlandschap waar koeien vreedzaam grazen om het gras wat ze eten eindeloos te herkauwen en dat terwijl de zon ondergaat om elders weer op te gaan. Herkauwende koeien, het is een fascinerend gezicht. Herkauwen, doen we dat als mens ook niet? Lijken we ook niet een beetje op de herkauwende koeien in de wei? Ik denk van wel. Maar het blijft jammer genoeg nodig om vaak dingen te blijven herkauwen. Afgelopen zondagavond zei Femke Halsema daarover bij Zomergasten heel zinnige dingen, onder andere: 'we moeten mensen niet beoordelen op hun afkomst, maar op hun opvattingen en hun daden'. En dat kunnen we niet genoeg herkauwen. Dat was al acht jaar geleden op 27 augustus al aan de orde en nog steeds. En dat? Dat is een waarheid als een koe!

Over fiasco gesproken!

 

Het is nog steeds komkommertijd. Alles staat op een laag pitje, maar niet in het Stadhuis. Daar zijn beleidsambtenaren, met het oog op morgen, druk doende met het maken van plannen van op z’n minst drie grote projecten. Je kunt dus niet zeggen dat de ambtenaar een lui paard is en alleen maar uit het raam kijkt. Vandaar dat ik expres lui paard schrijf, want als je dit woord aan elkaar schrijft wordt het luipaard, een roofdier die een snelheid van 58 km per uur kan halen. Met andere woorden: beleidsambtenaren kunnen hard werken en zijn bezig met allerlei stadse projecten, te weten een nieuw station, een imposante  stadsdelta en een grote woonwijk rondom station Oost. En zo transformeert ons grote dorp aan de Maas zich tot een soort Manhattan aan de Maas. Immers we gaan straks op New York lijken met al die woontorens. Ik heb horen fluisteren dat de Draak op het Stationsplein wordt vervangen door een waarachtig Vrijheidsbeeld.

Dat is natuurlijk ijdeltuiterij, maar we zijn intussen wel een populaire stad geworden en kennelijk wil ons gemeentebestuur mee in de vaart der volkeren. Stilstand is achteruitgang. En ook terugkijken op bijvoorbeeld het peperdure Theater aan de Parade project is niet goed voor het imago van ons stadsbestuur. Bovendien zijn de twee verantwoordelijke wethouders al vertrokken. Dus gaan we gewoon verder met peperdure projecten. Nu staat de bouw van een nieuw stationsgebouw op de agenda. De plannen hiervoor zijn al gepresenteerd. Een modern gebouw met veel glas en groen aan beide zijden. Ik vind het wel een passend ontwerp. Een stedenbouwkundig student vindt het daarentegen maar niks en wijst naar het fiasco van het Theater aan de Parade. Dat is trouwens - gelet op wat er daar gaande is - wel een passende naam voor ons theater: het Theater van het Fiasco waar leed en vermaak samenkomen. Maar ik dwaal af ofwel ik ontspoor.

Bij de plannen voor een nieuw station is de gemeente dit keer wel gevoelig voor de kritiek van de stedenbouwkundig student Daniel van der Weert, die zegt: ‘Wat de stad niet nodig heeft is zo’n standaard glazen doos’. Hij deed een open oproep, samen met burgerbeweging Architectuur City, om zelf een iconisch Centraal Station te ontwerpen. Intussen denk ik als fervent ov-reiziger: is het nodig dat er een nieuw station komt? Ja en nee. Het station behoeft wel onderhoud, maar voor mij moet ik gemakkelijk van A naar B kunnen reizen zonder al te veel ongemak zoals een haperende lift, roltrap of seinstoringen. Ook op een nieuw station zal er ongemak blijven. 

Er zijn nu zeven ontwerpen binnengekomen. De ontwerpen staan alle zeven op de site van het BD. De aandacht en de liefde in de ontwerpen voor de Bossche historie is enorm groot. Toen ik de ontwerpen bekeek dacht ik: gaan we nou een kerk of een klooster bouwen in plaats van een nieuw station? Beste Daniel, over fiasco gesproken: als je het over een fiasco hebt dan zijn het wel de zeven ontwerpen. Dan loop ik straks toch liever de met groen omgeven glazen doos binnen op weg naar een perron waar de trein mij van A naar B brengt!

Komkommertijd

Het is hoogzomer. Bijna iedereen is op vakantie en ligt met z’n luie reet op een strandbedje aan de Middellandse Zee of is stoer aan bergwandelen in de Alpen. Er zijn nu eenmaal sportievelingen en luiaards. Het is niet alleen hoogzomer, het is ook nog eens hoogseizoen, en dan gaan veel Nederlanders naar de hoogmis van de zomer ofwel op vakantie. In het hoogseizoen zijn ook de prijzen op z’n hoogst. Maar dat deert niet. Gisteren hoorde ik op de radio dat Schiphol in de zomermaanden 13 miljoen mensen van A naar B vliegt. It’s boardingtime!

Dan zou je denken dat je op de Bossche Markt een kanon zou kunnen afschieten zonder iemand te raken, maar dat is ook niet zo. De terrassen zitten gewoon vol. Toch staat alles op een laag pitje. We noemen dat komkommertijd. Jammer genoeg hebben we dat woord niet zelf bedacht, maar onze oosterburen. In het Duits klinkt het wel echt heel anders: ‘sauregurkenzeit’. Dat doet me wel eerder denken aan zure augurken dan aan komkommers. Maar dat mag de pret niet drukken. Komkommertijd is komkommertijd.

Komkommertijd is eigenlijk een periode in de zomer zonder belangrijk nieuws. Een periode waar de loomheid troef is en behoefte is aan relaxed doen, even ontstressen. Normaal gesproken zou dat moeten zijn, maar niets is normaal meer. Ontstressen in de vakantie lukt ook al niet vaak door het altijd maar moeten dat we onszelf opleggen. Bovendien stort de media-vuilniswagen dagelijks een hele bak oorlogsellende over ons heen. Komt dit nog bij mij binnen? Ja! Het is onverdraagzaam. Toch probeer ik het bij luchtige dingen te houden ofwel bij typische komkommertijd dingen. Liever ga ik dan op zoek naar nietszeggende of vermakelijke onderwerpen. 

Zo las ik in de krant dat de boekenwinkel van Kitty in de Hinthamerstraat Labubu’s verkoopt. Labubu is een knuffelmonstertje. Het schijnt een ware hype te zijn met dank aan natuurlijk Tik Tok. Het knuffelmonstertje is net is groter dan een smartphone. Labubu is een populair figuurtje omdat het twee dingen met elkaar verenigd. Het figuurtje ziet eruit als een schattig konijntje, maar hij heeft een enge grijns met scherpe tandjes en heeft een wat bijdehante blik. Het lijkt wel een mens. Waarom Labubu ineens zo populair is bij kinderen en kennelijk ook bij volwassenen is me ontgaan. Maar laat iedereen op de wereld gaan knuffelen met Labubu, dan hebben we voor altijd komkommertijd of sauregurkenzeit!

O moeder, wat is het heet

Oh moeder, wat is het heet. Dit was een Britse comedyserie, die in de jaren zeventig werd uitgezonden op de Nederlandse tv. Een serie om inderdaad heet van te worden. De comedyserie speelt zich af tijdens de Tweede Wereldoorlog en gaat over een theatergroep die onderdeel uitmaakt van het Britse koloniale leger in Brits Indië . De groep wordt aangevoerd door de schreeuwerige sergeant-majoor "Shut up" Williams. Deze Williams is een echte legerman en vindt dat de theatergroep bestaat uit een stel mietjes. Die “Shut up” Williams doet mij anno 2025 aan iemand denken. Maar daar wil ik het niet over hebben. 

Nee, ik wil het even hebben over de achterliggende hete dagen. Ik heb toen ook minstens tien keer geroepen: o moeder, wat is het heet. Want dat was het. Die hitte! Het was buiten een complete bakoven die ik niet kon instellen. Ik vind het maar niks. In huis had ik alles hermetisch afgesloten. Balkondeur dicht, screens omlaag en ook nog eens de overgordijnen dicht.  

En zo leek mijn appartement op een gevangenisverblijf in blok H. Tijdens die paar hete dagen appte mijn zoon iedere dag een paar keer: 'je moet wel regelmatig drinken, pa'. Die bezorgdheid is mooi, maar het klinkt ook alsof ik al een beetje seniel aan het worden ben. Misschien is dat zo en heb ik dat door de hitte niet meer in de gaten. Nu was het gelukkig maar twee dagen tegen de veertig graden, maar wie zegt me dat dit een uitzondering is? Wie weet zit ik straks een week binnen te puffen en tot vervelens toe op NPO plus naar allerlei series te kijken. Ofschoon de Tour de France weer op gang komt met fatbiker Pogacar als favoriet. Alhoewel, wie weet worden er vanwege de hitte etappes geschrapt of ingekort.

Over de fatbike gesproken. Tijdens dat warme weer heb ik ‘s nachts ook nog een heel raar gedroomd. Nu droom ik vaak, maar dan weet ik dat de volgende morgen niet meer. Maar deze droom wel. Ik had een fatbike gekocht bij een iPhone winkel en dat terwijl ik de fatbike de oorlog heb verklaard. Wat je allemaal niet kunt dromen in zo'n tropische nacht. Wat gebeurde er? Ik was een Phonehub winkel voor een nieuwe smartphone. De verkoper zei: bij aanschaf van een nieuwe smartphone krijg je korting op een fatbike. 

En zo scheurde ik even later in mijn droom op een fatbike dwars door het centrum. En als mensen boos keken omdat ik zo hard scheurde, stak ik mijn middelvinger op. Dat gebaar hoort bij een fatbiker. Bij de nieuwe rotonde aan het Kardinaal van Rossumplein ging het echter fout. Ik miste een bocht en belandde in de Zuid-Willemsvaart. Al spartelend schrok ik wakker en voelde meteen aan mijn nogal klamme bovenlijf. O, ik ben er nog. Het eerste wat ik riep was: o moeder, wat is het heet!